De vriend van Lindy Stol was op internet aan het zoeken naar vrijwilligerswerk en ineens zei hij: “Lin dit is nou echt wat voor jou”. Lindy is 28 jaar en in het dagelijks leven 4 dagen per week onderwijzeres of, zoals ze het zelf liever noemt: leerkracht aan een basisschool. Ze hadden het samen besproken, ze wilden naast hun betaalde werk en hobby’s ook iets voor andere mensen betekenen. Iets dat andere mensen helpt en daarmee hun eigen horizon verbreden. En echt, hij heeft gelijk gekregen. Als vrijwilliger werken in logeerhuis “De Opstap” is haar op het lijf geschreven. Het is een mix van dingen die ze toch al graag doet: voor mensen zorgen, een praatje maken, gezelligheid creëren, de boel een beetje schoonhouden en voor hen koken. Dat laatste is helemaal in de roos, want koken en dan speciaal voor een groep, is wat ze het liefste doet.

Hoewel Lindy zichzelf een zorgzaam type noemt, wist ze tot voor kort nauwelijks iets van de zorgsector. Ze wilde er graag mee kennismaken en als het kon ook wat van opsteken. Als leerkracht op een basisschool heb je geen idee hoe het in die sector toe gaat, laat staan dat je je realiseert hoe afhankelijk sommige mensen zijn van zorgorganisaties. Al doende vroeg ze zich vaak af hoe het zou zijn als haar ouders of later zij zelf op dit soort voorzieningen zouden zijn aangewezen. Hopelijk zijn er dan ook mensen die dat net als zij, met veel enthousiasme en invoelingsvermogen doen. Al met al nogal wat factoren die haar bevestigen in het idee dat ze een goede keuze heeft gemaakt. Over dat “er wat van opsteken” geldt misschien wel het meeste dat ze heel aardig uit de voeten kan met haar leerlingen en uiteraard met hun ouders maar nu ook met de leeftijdscategorie: hun grootouders. Oudere mensen die herstellende zijn van een zware operatie of ingreep, hebben behalve de lichamelijke misère ook hun door de jaren heen ingesleten gewoonten en eigenaardigheden. Maar het zijn natuurlijk wel volwassen mensen met een eigen verantwoordelijkheid en autonomie. Ook daar leert zij als vrijwilliger mee omgaan.

En dan nog wat, vertelt Lindy. Als ze niet aan deze vrijwilligersklus was begonnen en het niet eens van dichtbij meemaakte, zou ze niet hebben kunnen vermoeden hoe zwaar een mantelzorger het soms heeft. Er zijn mensen die jarenlang alle dagen van de week klaarstaan voor hun partner, hun zus of ander familielid. Het is echt ongelooflijk wat die mensen soms moeten opbrengen en hoe vermoeid ze daar van raken. Het is dan een genot om het even van hen te kunnen overnemen. Ze wist het al wel maar ze merkt het iedere keer weer als ze de blije en dankbare gezichten ziet; het is gewoon heel erg fijn om andere mensen te helpen. Het bezorgt je een goed gevoel, je voelt je nuttig. Ze vindt het zelfs zo fijn dat ze te pas en te onpas tijdens haar andere bezigheden collega’s en vrienden over haar vrijwilligerswerk vertelt. In haar eigen woorden: “het is misschien een beetje raar gezegd maar het werk in “De Opstap” geeft me zoveel voldoening dat ik het gevoel heb er méér voor terug te krijgen dan wanneer ik er voor zou worden betaald.” Ze gaat er met plezier naar toe en gaat aan het einde van haar dienst met een voldaan gevoel naar huis. Het werk kost haar geen energie, integendeel het gééft haar energie. Laatst logeerde er een dame tijdens haar dienst met een nogal streng dieet, veel van de gebruikelijke ingrediënten, o.a. vet, mocht ze beslist niet hebben. Dat was een kolfje naar haar hand. Ze kon zich helemaal uitleven op een alternatief menu. Geweldig, je had haar gezicht moeten zien; één en al dankbaarheid. Zo kwam haar kookhobby weer goed van pas. Maar dat hoeft niet altijd want toen ze laatst voorstelde om bij de kip, patat met pindasaus te halen, zaten ze met z’n zessen aan tafel te smikkelen. En dat ging ook allemaal schoon op.

Herman Kassenberg (De Opstap)

Als vrijwilliger van Logeerhuis De Opstap doe ik mee aan de cursus voor de vrijwilligers van De Opstap. De cursus is vrijblijvend, maar ik ben zo enthousiast over de onderwerpen en over de manier waarop de cursus wordt gegeven, dat ik elke vrijwilliger van De Opstap het gun om de cursus te volgen. Voor mij heeft het in ieder geval veel opgeleverd over hoe ik met levenszaken om ga en wat ik kan betekenen voor anderen.

De cursus bestaat uit 4 bijeenkomsten van 2 uur. Elke bijeenkomst staat er een thema centraal. De eerste bijeenkomst gaat over kennismaken en luisteren. Een ware kunst, omdat echt luisteren betekent dat je niet meteen zelf gaat vertellen met voorbeelden wat jij hebt mee gemaakt, want dan luister je niet meer en ben je vooral met jezelf bezig.

De tweede bijeenkomst gaat over emoties. Hoe ga ik om met emoties? We wisselen dat met elkaar uit en dan blijkt dat de meeste cursisten van huis uit niet hebben geleerd om emoties te uiten. Dat geldt ook voor mij. Ik word me daar opnieuw bewust van, maar ook dat ik in de loop van mijn leven heb geleerd om me wel te uiten en hoe belangrijk dat is.

De derde bijeenkomst gaat over verlies en afscheid. Wat is verlies en hoe ga je om met verlies? Er zijn vele soorten verlies, zoals verlies van je jeugd, je woonomgeving, kinderen die uit huis gaan, overlijden van een dierbare. Mag je rouwen als je een verlies ervaart? Wie bepaalt wat voor jou een verlies is? Er is vaak geen ruimte om te mogen rouwen om verlies, wat voor soort van verlies dan ook. En dat is niet gezond, want van niet geuite rouw kun je ziek worden.

De laatste bijeenkomst gaat over de kracht in jezelf. Waar ben je goed in? Wat zijn jouw kwaliteiten? Hoe kun jij dat in de wereld zetten? We zijn niet gewend om op deze manier over onszelf te denken. Het is nooit goed genoeg. Er wordt benadrukt dat we goed zijn zoals we zijn. We beleven met elkaar een mooi bijeenkomst, waar iedereen voor zichzelf een aantal kwaliteiten weet te benoemen.

Het zijn leerzame bijeenkomsten waarin we veel met elkaar kunnen delen.

“Ik ben zo enthousiast over de onderwerpen en over de manier waarop de cursus wordt gegeven, dat ik elke vrijwilliger van De Opstap het gun om de cursus te volgen.”